Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En laten we natuurlijk de Wolf -man niet over het hoofd zien. Deze iconische monsters zijn in de loop der jaren geëvolueerd en getransformeerd, hun oorspronkelijke vormen overstijgen en blijven het publiek verleiden door generaties lang. Onlangs hebben we Robert Eggers ons een nieuwe Dracula gezien via zijn Nosferatu -film, Guillermo del Toro werkt aan een nieuwe kijk op Frankenstein, en nu, schrijver-directeur Leigh Whannell zet zijn draai aan de wolfman.
De uitdaging voor filmmakers zoals Whannell is om de interesse in deze klassieke monsters voor het publiek van vandaag opnieuw op te nemen. Hoe kunnen ze een weerwolffilm maken, met name de wolfman, zich fris en relevant voelen? Hoe kunnen deze makers, zoals Whannell het zegt, deze legendarische wezens opnieuw eng en relevant maken?
Om deze vragen te verkennen, bewapen je jezelf met fakkels, wolfsbane en inzetten - en een begrip van de metaforen in monsterverhalen - terwijl we ons verdiepen in een gesprek met Whannell. We bespreken de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, strategieën voor het revitaliseren van geliefde personages zoals The Wolf Man in 2025, en de redenen waarom deze verhalen er nog toe doen.
