Ridley Scott's Lost Dune: onthullen een 40-jarig script
Deze week is vier decennia geleden dat David Lynch's Dune in première ging, een kassa -flop die later een toegewijde cult -aanhang cultiveerde. Dit staat in schril contrast met de recente aanpassing van Denis Villeneuve's recente grootscherm. De betrokkenheid van Ridley Scott, voorafgaand aan die van Lynch, blijft grotendeels gehuld in mysterie - tot nu toe. Een 13 pagina's tellende versie van Scott's verlaten duin , geschreven door Rudy Wurlitzer in oktober 1980, is opgedoken en biedt een kijkje in een drastisch ander visioen.
Scott, vers van het succes van Alien , erfde een scenario van Frank Herbert dat zowel trouw als cinematisch onhandig was. Hij selecteerde een handvol scènes en gaf vervolgens Wurlitzer in opdracht voor een volledige herschrijving. Het resulterende script, zoals die van Herbert en Villeneuve, werd gezien als het eerste deel van een twee-films saga.
Wurlitzer beschreef het project als enorm uitdagend en verklaarde dat het structureren van het verhaal meer tijd verbruikte dan het eigenlijke schrijven. Hij wilde de essentie van het boek vastleggen terwijl hij een unieke gevoeligheid inzette. Scott zelf bevestigde later de kwaliteit van het script en noemde het 'behoorlijk verdomd goed'.
Verschillende factoren hebben bijgedragen aan de ondergang van het project, waaronder het persoonlijke verdriet van Scott, de meningsverschillen voor locatie, escalerende budgetkwesties en de allure van Blade Runner . Een sleutelfactor, zoals onthuld in een meesterwerk in wanorde - David Lynch's Dune , was echter het gebrek aan universele toejuiching van het script binnen Universal Pictures.
Was de aanpassing van Wurlitzer een filmisch falen, of gewoon te donker en politiek geladen voor mainstream succes? Een gedetailleerde analyse van het script stelt lezers in staat om hun eigen conclusies te vormen. Terwijl Wurlitzer en Scott weigerden commentaar te geven, spreekt het script zelf boekdelen.
Een donkerdere Paul Atreides
Het script opent met een droomsequentie die apocalyptische oorlogvoering weergeeft, waarbij Paulus 'lot wordt voorspeld. Scott's kenmerkende visuele dichtheid is duidelijk in beschrijvingen van chaotische beweging. De jonge Paul, een 7-jarige met lang blond haar, is verre van de weergave van Timothée Chalamet. Hij ondergaat een proces door pijn, zijn litanie tegen angst tussen zijn moeder, met hun psychische band. Terwijl de versie van Lynch beelden van het verbranden van vlees bevatte, houdt dit script het impliciet.
Deze Paulus toont een "Savage Innocence", actief de leiding nemen. Een flash-forward toont zijn transformatie in een meester-zwaardvechter op 21-jarige leeftijd en overtreft zelfs Duncan Idaho. Dit staat in contrast met de weergave van Lynch, waar Paul's kwetsbaarheid spanning toevoegt.
De ondergang en politieke intriges van de keizer
Het script introduceert een cruciaal plotpunt dat afwezig is in het boek: The Emperor's Death. Dit evenement, onthuld tijdens een door een regen doordrenkte scène buiten Caladan Castle, dient als de katalysator voor het daaropvolgende conflict. De begrafenis van de keizer, een mystiek spektakel, bevat de uitspraken van de overleden keizer door een medium, nalaat arrakis aan Duke Leto. De daaropvolgende poging van de Baron Harkonnen om te onderhandelen over kruidenproductie benadrukt het centrale conflict. Een regel opmerkelijk vergelijkbaar met een beroemde lijn van Lynch's Dune verschijnt: "die duin bestuurt, regelt het kruid, en die het kruid bestuurt, bestuurt het universum."
De Guild Navigator, een kruiden-aangemerkt wezen, wordt afgebeeld als een humanoïde wezen die in een transparant container drijft, een opvallend visueel element afwezig in beide filmaanpassingen. De komst van de familie op Arrakis onthult een middeleeuwse esthetiek, die de nadruk legt op zwaarden, feodale gebruiken en ecologische zorgen. De uiteenzetting van Liet Kynes over de destructieve aard van kruidenwinning onderstreept de milieuthema's.
Stedelijk verval en gewelddadige confrontaties
Arakeen wordt afgeschilderd als een smerige stad en benadrukt het verschil in klassen en sociale onrust. Een bargevechtscène, die doet denken aan actiefilms uit de jaren tachtig, toont Paul's vroege Prowess, een vertrek van zijn geleidelijke ontwikkeling in andere aanpassingen. Deze scène introduceert ook Stilgar, de Fremen -leider, die snel een Harkonnen -agent onthooft. Het script toont vervolgens de vergiftiging van Duke Leto en de daaropvolgende strijd in het Atreides -fort, met grafisch geweld en talloze doden.
De woestijn ontsnapping en fremen komen tegen
De ontsnapping van Paul en Jessica in de woestijn wordt afgebeeld met intense details, waarbij de fysieke uitdagingen en gevaren van het milieu worden benadrukt. Hun ontmoeting met een zandworm spiegelt de aanpassing van Villeneuve, maar de daaropvolgende gebeurtenissen wijken aanzienlijk uiteen. Deze versie laat de incestueuze relatie weg tussen Paul en Jessica, een belangrijk punt van discussie met Frank Herbert en Dino de Laurentiis.
Het script culmineert in een water van levensceremonie, een surrealistische en mystieke reeks met een sjamaan met drie borsten en een gigantische zandworm. Jessica wordt de nieuwe dominee moeder en Paul wordt geaccepteerd door de Fremen en zet het toneel voor zijn toekomstige rol als hun leider. Het script wordt afgesloten met de implicatie van Paul's Sandworm Ride, een cruciale scène die Herbert had gehoopt te zien in Scott's film.
Een gedurfde, onconventionele visie
Het script van Wurlitzer benadrukt de ecologische, politieke en spirituele aspecten van duin in gelijke mate. Paul wordt niet afgeschilderd als een terughoudende held, maar als een ambitieuze leider, die mogelijk zijn toekomstige autoritaire regel voorafschaduwt. Hoewel het script aanzienlijk afwijkt van het bronmateriaal, biedt het script een unieke interpretatie, waarbij de gevolgen voor het milieu van specerijen mijnbouw en de gevaren van ongecontroleerde kracht worden benadrukt. De volwassen thema's en stilistische keuzes van het script hebben waarschijnlijk bijgedragen aan de afwijzing ervan, maar de gedurfde visie biedt een fascinerend alternatief voor de bestaande aanpassingen. De nadruk van het script op ecologische thema's, politieke intriges en de gevaren van charismatische leiders blijven vandaag relevant, wat suggereert dat een toekomstige aanpassing nog zijn unieke perspectief zou kunnen omarmen. De erfenis van het script omvat het opvallende zandwormontwerp van HR Giger en de invloed op andere projecten. Hoewel het misschien niet de duin was die we hebben gekregen, biedt het een dwingende blik in wat had kunnen zijn.
